Γ.Καμίνης...πότε φεύγει πάλι για...Ν.Υόρκη;

Γ.Καμίνης

...προκομμένος άνθρωπος! Κάνει τις δουλειές του μαζεμένες...ανακοινώνει την υποψηφιότητά του,για την αρχηγία,σε ένα κομματικό σχηματισμό,επισκέπτεται τους υπόλοιπους υποψηφίους,βλέπει πιθανούς υποστηρικτές...ασκεί τα καθήκοντά του ως Δήμαρχος Αθηναίων...και σίγουρα...ετοιμάζει βαλίτσα...πότε φεύγει πάλι...για Νέα Υόρκη;
 

Αλεξάντερ Σολζενίτσυν -το χρέος του πνευματικού ανθρώπου-

A.Solzenitsyn

..αποσπάσματα από την ομιλία του για το Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε το 1970.Όπως κάθε τιμημένος με το Βραβείο ,έτσι και ο Σολζενίτσυν, προσκλήθηκε να παραστεί στην τελετή απονομής του Βραβείου στην Στοκχόλμη και φυσικά να μιλήσει...Έγραψε την ομιλία, αλλά δεν κατόρθωσε ούτε στη Στοκχόλμη να πάει...
"Αν πήγαινα στη Στοκχόλμη, είχε δηλώσει ο ίδιος, θα έβρισκαν αφορμή να με αποκλείσουν από την πατρική μου γη"
ούτε στη Μόσχα να την διαβάσει...Η εχθρότητα του σοβιετικού τύπου,το κλίμα απομονώσεως που ζούσε στην Ρωσία ,λόγω του ότι με το έργο του ασκούσε ελεύθερη κριτική κατά του Καθεστώτος ,του Κομμουνιστικού, εννοούμε...
τον υποχρέωσαν, να αποφύγει αυτό το ταξίδι.
Το 1972,δημοσιεύτηκε ,μεταφρασμένη στα Ελληνικά,από τις εκδόσεις Άγκυρα και εδίδετο δωρεάν
μαζί με κάποιο άλλο βιβλίο.
Παραθέτω κάποια αποσπάσματα...
"Αλοίμονο στο Εθνος που η κουλτούρα του διαταράσσεται από την παρέμβαση της εξουσίας.Γιατί δεν πρόκειται για παραβίαση εναντίον της ελευθερίας του Τύπου, αλλά για το κλείσιμο της καρδιάς του Έθνους,για το κομμάτιασμα της μνήμης του"
........."Ο τρομοκρατημένος πολιτισμένος κόσμος,αντιμετωπίζονταςτην επίθεση της βαρβαρότητας που έδειξε ξαφνικά τα δόντια της,δεν βρήκε τίποτα καλύτερο από την υποχώρηση και τα χαμόγελα. Το πνεύμα του Μονάχου είναι η νόσος της θελήσεως των ευκατάστατων ανθρώπων. Είναι η καθημερινή κατάσταση εκείνων που παραδόθηκαν στη λαχτάρα της ευημερίας πληρώνοντας οποιαδήποτε τιμή και όρισαν τον πλούτο σαν κύριο σκοπό της γήϊνης υπάρξεώς τους"
.............Η λογοτεχνία μεταφέρει και σε μια ακόμη ανεκτίμητη κατεύθυνση την αδειάσειστη συμπυκνωμένη εμπειρία:την μεταφέρει από γενεά σε γενεά.Γίνεται, μ΄αυτό τον τρόπο, η ζωντανή μνήμη των λαών. Φυλάει μέσα της  ζεστή την ιστορία που πέρασε με τέτοιο τρόπο,που δεν παίρνει ούτε απο την διαστρέβλωση ούτε και από συκοφαντία. Κατά τον τρόπο αυτό η λογοτεχνία, μαζί με τη γλώσσα, διατηρεί και την Εθνική ψυχή.
Τα τελευταία χρόνια είναι της μόδας να μιλάμε για την ισοπέδωση των εθνικοτήτων, για την εξασφάλιση των λαών μέσα στο καζάνι του σύγχρονου πολιτισμού.
Εγώ δεν συμφωνώ με αυτά.Εδώ μπορούμε μόνο να πούμε οτι η εξαφάνιση των λαών θα μας έκανε το ίδιο φτωχούς όπως άν όλοι οι άνθρωποι γινόντουσαν ίδιοι και αποκτούσαν τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια μορφή.Τα Έθνη είναι ο πλούτος της ανθρωπότητας, είναι η γενίκευση της προσωπικότητας του ανθρώπου.Και το μικρότερο έχει τα ξέχωρα δικά του χρώματα και κρύβει μέσα του την ειδική κόψη της Θείας Σκέψεως.
Αλόιμονο όμως σε εκείνο το Έθνος που η λογοτεχνία του αναστέλλεται από την επέμβαση της βίας.Αυτό δεν είναι απλώς και μόνο παραβίαση της ¨ελευθεροτυπίας", είναι σφράγισμα της Εθνικής καρδιάς, είναι κόψιμο της Εθνικής μνήμης.
Το ΄Εθνος δε θυμάται πια τον εαυτό του, το Έθνος χάνει την πνευματική του ενότητα και μ΄όλο που η γλώσσα είναι κοινή σε όλους, οι συμπατριώτες παύουν ξαφνικά να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον.
Βουβές γενεές ζούν και πεθαίνουν, χωρίς να έχουν διηγηθεί για τον εαυτό τους, ούτε σε αυτούς τους ίδιους ούτε και στους απογόνους τους.... 
...Μια Μόνο Λέξη Αλήθειας,Αξίζει Περισσότερο Απ΄Ολο τον Κόσμο.

Αποδοκιμασίες και γιουχαϊσματα...με πανσέληνο

αποδοκιμασίες και γιουχάΪσμα...

...έντονη αποδοκιμασία από τον κόσμο,που είχε κατακλύσει τον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης,για να θαυμάσει την Αυγουστιάτικη πανσέληνο και να απολαύσει τον Μανώλη Μητσιά,εισέπραξε μια μικρή ομάδα" εισβολέων", που διέκοψε τον τραγουδιστή,ανοίγοντας επάνω στην σκηνή ένα πανό (αυτό που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία).
...όπως μας τα περιέγραψε φίλος που ήταν εκεί,και μας έστειλε τις φωτογραφίες,ζητώντας συγνώμη που δεν είναι καλές,αλλά τον ενδιέφερε,όπως και εμάς, η καταγραφή του γεγονότος...γιατί ο κόσμος αντέδρασε στη βία των έτσι θέλω και γουστάρω...

"Ήταν όλα πολύ ωραία,ο κόσμος απολάμβανε την βραδιά,η διάθεση φιλική,όλοι μιλούσαν μεταξύ τους,γελούσαν.Αδιάκοπη η κίνηση, μέσα και έξω από το Μουσείο,κάποιοι προσπαθούσαν να βρουν λίγο χώρο στα σκαλάκια ή όπου αλλού,για να καθίσουν,κάποιοι παραχωρούσαν την θέση τους για λίγο σε κάποιο όρθιο, για να ξεκουραστεί κι αυτός.
Ξαφνικά,ακούμε τον Μητσιά να λέει,ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν μια ανακοίνωση.Το μυαλό πάει αμέσως σε μια έκτακτη ανάγκη,μήπως κάποιο παιδάκι χάθηκε στην κοσμοπλημμύρα;μήπως κάποιος χρειάζεται γιατρό;ο κόσμος έκανε ησυχία για να ακούσει.Από το μικρόφωνο ακούγεται μια κοριτσίστικη φωνή, να λέει..."την ώρα που εσείς θαυμάζετε το φεγγάρι,στις φυλακές υποφέρουν άνθρωποι...λευτεριά στον..."
Και εκεί ξέσπασε ο κόσμος οργισμένος.
" Ε.όχι ρε Μητσιά !",ακούστηκε μια γυναικεία φωνή,θέλοντας να δείξει στον τραγουδιστή την δυσαρέσκεια,γιατί έδωσε το μικρόφωνο, στους μπαχαλάκηδες...
Ένα τεράστιο Ουουου! , από τον κόσμο,έτρεψε σε φυγή το παρεάκι των αναρχοτί;, αφού πέταξαν μια χούφτα τρικάκια,βρωμίζοντας το χώρο,μια και κανένας δεν έσκυψε να πάρει κάποιο για να διαβάσει τι έλεγε.
Οι αποδοκιμασίες του κόσμου,και το γιουχάϊσμα, τους έτρεψαν σε φυγή...το πρόγραμμα συνεχίστηκε,αλλά οι συζητήσεις χωρίς κανείς να χάσει το κέφι του...έδιναν και έπαιρναν...
"τίποτα δεν σέβονται...βέβαια αφού τους χαΪδολογάνε οι πολιτικοί...μαγάρες δεν αφήνουν τίποτε χωρίς να το μαγαρίσουν...ποιοι ασκούν τώρα βία, στη διάθεσή μας;""
Διαπίστωση!Υπάρχει τρόπος,να αντισταθεί κάποιος στην βία του ετσιθελισμού...
Το Γιούχα!

Ανθισμένος Κάκτος-ομορφιά σπάνια...

άνθισαν και φέτος οι κάκτοι

...περιμένεις να ανοίξει το μπουμπούκι,να ξεχυθεί το τόσο ιδιαίτερο άρωμα...
Απολαμβάνεις για 24 ώρες, το υπέροχο άνθος,και ύστερα το αποχαιρετάς,δεν ζεί,παρά μόνο,τόσο!
Μια φορά το χρόνο ανθίζει και είναι εξαίσιο! μια γροθιά στην ασχήμια...