" Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κάθε άρθρου του blog αρκεί να αναφέρεται η πηγή "

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Οι ΄Ελληνες του Σείριου κι οι ΄Ελληνες της Ανδρομέδας - ένα διαχρονικά επίκαιρο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

          " Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον "
                                                                                   Ιησούς
                                                                              
                                                                                              της Στέλλας Μαντζουράνη-Σκαλτσάρη      
                                                               
            ΄Οταν ο καλός Θεούλης αποφάσισε να φτιάξει τη Γή και τον κόσμο της, πήρε ένα πελώριο
              σκαφίδι,ανακάτωσε τα υλικά του κι άρχισε να χτίζει όλα αυτά που είχεν αποφασίσει.
             ΄Εκανε τον Ουρανό, έκανε το Φεγγάρι, έπαιξε με τη Γή, με τις στεριές και τις θάλασσές της.
              Τα Αστέρια και τους ανθρώπους και τους άλλους κατοίκους τους τα είχε πλάσει πολύ πιο
              πρίν και τώρα οι άνθρωποιπου κατοικούσαν εκεί, είχανε φτάσει να έχουν τέτοιο πολιτισμό
              και τέτοιες γνώσεις που ακόμα και τώρα, εμείς στην Γη, δεν καταφέρνουμε ούτε που να τα
              ονειρευτούμε.
              Σαν την τέλειωσε λοιπόν την δημιουρ5γία αυτής της αλλόκοτης Γης και των ιδιότροπων
              κατοίκων της, κάθισε ψηλά σ΄ένα σύννεφο να ευχαριστηθεί το έργο του. Κι είδε τότε πως
              στο σκαφίδι του είχαν απομείνει λίγο ως πολύ,αρκετά κομμάτια από το θείο του υλικό.
              " Πρέπει να το καθαρίσω ", σκέφτηκε.
              Παίρνει λοιπόν , τα εργαλεία του κι αρχίζει να μαζεύει στη μέση του σκαφιδιού τα περισέμ-
              ματα.Τα σώριασεν όλα μαζί κι έπειτα σκέφτηκε να τα πετάξει σε μιαν απόμερη μεριά της
              Γης να μην ανακατευτούνε  με τα υπόλοιπα.
              Σαν πήρε όμως το σκαφίδι να το αδειάσει κι είδε το χοντροχάλικο, την άμμο και την παχειά
              τη λάσπη που μαζευτήκαν,λυπήθηκε . " Σαν πολύ  φτωχός τόπος θενάναι τούτος, είπε, κάτι
              πρέπει να κάνω για δαύτον παραπάνω " Κύτταξε ένα γύρω κι έσκυψε και χαμογέλασε στην
              άχαρη τη  λάσπη. Μονομιάς αυτή τότε, σαν από Θεού ευλογία, πήρε ένα φως και μια λάμψη
              που κανένα άλλο μέρος δεν είχε πάνω στη Γη. Γυρίζει τότες ο Καλός Θεούλης απλώνει τα
              θεϊκά του χέρια, μαζεύει από τ΄αστέρια χρυσόσκονη και χάρες, τα ρίχνει στο σκαφίδι του με
              τη λάσπη και τα ξαναζυμώνει όλα μαζί. Φυσά πάνω τους και την άγια Του πνοή κι αναποδο-
              γυρίζει προς τα κάτω το σκαφίδι του " Αντε, λέει,εσύ το πιο στερνό μου έργο να γίνεις το
              πρώτο και το καλύτερο. Να γίνεις προικισμένη λάσπη μου, το φώς εσύ του κόσμου της Γής.
              Να τον φωτίζειςκαι να διαφεντεύεις το πνεύμα και την ψυχή του. Να δείς και να το ξέρεις,
              θα σε  ζηλέψουνε. Θα θένε αληθινά μ΄όλη τους την καρδιά να σ΄αφανήσουνε,Μα μην φο-
              βάσαι. Εγώ θενα σου παραστέκομαι αιώνια. Με Τα μάτια μου και το χέρι μου θα ρίχνω πά-
              νω σου την σκέπη μου"
                Κι άδειασε το σκαφίδι σε μιάν άκρη κι έγινε ένας λαμπερός πετρότοπος
              γεμάτος καμαρωτά βουνά, χαδιάρικους λόφους και ψηλά χιονοσκέπαστα λίγα όρη.Δασάκια
              δροσερά, ποτάμια γάργαρα,κοιλάδες μπόλικες. Λίγοι, λιγοστοί οι απλωτοί κάμποι κι βαθειές
              λίμνες. Στεριώθηκε η Ελλάδα. Είδεν ο Θεούλης και χάρηκε το τελευταίο του έργο, το ευλό-
              γησε με το δεξί του χέρι και φώναξε τους πιο σοφούς του συνεργάτες. " Αμέτε, τους λέει,
              στη Γη, σ΄εκείνο το τελευταίο κομμάτι του έργου μου. Θα πάτε και θα τοκάνετε τον πιο σο-
              φό κι ευτυχισμένο τόπο του κόσμου μου. Πάρτε όσους κι όποιους θέλετε και κρίνετε, από
              τ΄άλλα τ΄άστρα τα σοφά πια.Να ξέρετε μόνο πως δύσκολα πέρα, θα τα βγάλετε μαζί του.
              Εκεί γεννήθηκε η πιο σκανταλιάρα κι έξυπνη γυναίκα.Τόχει βάλει σκοπό της να ξεκοκκα-
              λίσει όλη τη Γνώση.Δύσκολα σας λέω θα τα βρείτε. Λες κι ώρες - ώρες, λέω τι τόθελα και
              την έφτιαχνα. Πέτρα σε πέτρα δεν αφίνει η Πανδώρα ".
              ΄Ετσι είπεν ο Πλάστης του Κόσμου, και χαμογέλασε κοιτάζοντας κάτω στην Γη.
               Η Ελλάδα, το τελευταίο του το πιο αγαπημένο έργο.Και ξαπόστειλε τους σοφούς να κάνουν
               οτι περίμενε απο αυτούς.....
                                                     Τέλος του πρώτου μέρους

              

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου